Die vervelende gewoonte, die verslaving, die tic, die perverse gedachte, die kwaal, dat jeugdtrauma, die numbness … Die wil je toch liever weg, niet? En dus ga je investeren in je persoonlijke ontwikkeling door in therapie te gaan en workshops te volgen. 

Moedig! Knap! Echt oprecht bijzonder dat je dat doet! Dankzij die aanpak zie je jezelf inderdaad groeien, word je de betere versie van jezelf.

Maar wat gebeurt er wanneer die oude patronen dan toch nog de kop opsteken? Vaak reageren we dan met een vorm van schaamte of veroordeling. Natuurlijk weet je dat die veroordeling geen goede zaak is. Dus ga je die dan weer veroordelen. Zo blijven we bezig … Die ongewenste stukken van jezelf gaan niet weg en blijven verdrongen in je “schaduw”. Van daaruit blijven ze te pas en te onpas telkens weer de kop opsteken. Vervelend …

Vervelend? Interessant!

Je verslaving? 

Interessant!

Je veroordeling ervan?

Interessant!

Je merkt het ongewenste patroon op. Je erkent het als een deel van jezelf. Je begrijpt dat het je iets vertelt over jezelf. 

De schaduw krijgt ruimte en komt in het licht. Jouw nieuwsgierigheid is gewekt om de wortel ervan te ontdekken. Al vind je wat je observeert verwerpelijk: je wordt je gewaar van het cadeau van de onthulling.

Door je schaduwen keer op keer op die manier te observeren, bevriend je ze.  De schaamte errond smelt weg. Je schaduwen dringen zich ook niet meer zo vaak en agressief op. Je leeft vrijer …